Gaza: onze collega’s en de mensen die ze helpen, sterven van de honger

Terwijl het Israëlische leger de Palestijnen in Gaza blijft uithongeren, moeten ook hulpverleners in lange rijen aansluiten om aan eten te komen, vaak met gevaar voor eigen leven en het risico om neergeschoten te worden. In de Gazastrook zijn de voedselvoorraden nu op. “Elke ochtend klinkt in Gaza dezelfde vraag: zal ik vandaag te eten krijgen?”, aldus een van de vertegenwoordigers van een hulporganisatie die ter plaatse werkt.

Sinds het begin van de activiteiten van de GHF vinden er bijna dagelijks bloedbaden plaats bij de voedseluitdeelpunten. Op 13 juli bevestigde de VN dat 875 Palestijnen zijn gedood terwijl ze op zoek waren naar eten, waarvan 201 op routes waar humanitaire hulp werd vervoerd en de rest bij de uitdeelpunten. Duizenden anderen raakten gewond.

Sinds het begin van de oorlog heeft het Israëlische leger twee miljoen Palestijnen gedwongen te verhuizen. Het meest recente verplaatsingsbevel werd op 20 juli uitgevaardigd, waardoor de hele bevolking van Gaza op minder dan 12 % van het grondgebied werd opgesloten. Het Wereldvoedselprogramma heeft gewaarschuwd dat de huidige omstandigheden de operaties onhoudbaar maken.

Er staan tonnen voedsel, drinkwater, medische benodigdheden, tenten en brandstof in opslagplaatsen buiten Gaza – sommige bevinden zich binnen Gaza, maar zijn eveneens ontoegankelijk. Humanitaire organisaties hebben geen toegang tot deze hulpgoederen en kunnen ze niet vervoeren. Zij wijzen erop dat het gebruik van hongersnood als wapen tegen burgers een oorlogsmisdaad is.

De beperkingen, vertragingen en versnippering van het gebied die de Israëlische regering heeft gecreëerd en opgelegd als onderdeel van haar totale belegering, hebben geleid tot chaos, hongersnood en dood. “Kinderen zeggen tegen hun ouders dat ze naar de hemel willen, omdat er daar tenminste eten is”, vertelde een hulpverlener die psychologische steun biedt.

Artsen melden recordcijfers van ernstige ondervoeding, vooral bij kinderen en ouderen. Ziekten verspreiden zich, markten zijn leeg, afval stapelt zich op, volwassenen zakken door de grond van de honger en uitdroging. De distributie in Gaza is nu beperkt tot 28 vrachtwagens per dag, wat lang niet genoeg is voor meer dan twee miljoen mensen, van wie velen al weken zonder hulp hebben geleefd.

Het humanitaire systeem van de VN heeft niet gefaald, het is tegengewerkt door de Israëlische regering.

Humanitaire organisaties hebben de capaciteit en middelen om snel een hulpactie op te zetten die aansluit bij de behoeften. Zonder toegang kunnen we de mensen die hulp nodig hebben niet helpen, ook niet onze eigen uitgeputte en hongerige teams.

Op 10 juli hebben de Europese Unie en Israël maatregelen aangekondigd om de hulp op te voeren. Maar deze beloften van zogenaamde “vooruitgang” klinken hol.

 Er is geen echte verandering op het terrein. Elke dag die voorbijgaat zonder hulp betekent meer doden.

In Gaza sterven kinderen van de honger terwijl ze wachten op beloften die nooit worden nagekomen. Het humanitaire systeem kan niet functioneren op basis van loze woorden en zonder politieke toezeggingen die concrete toegang tot de Palestijnen mogelijk maken.

Regeringen moeten ophouden met wachten en in actie komen. Het is tijd voor doortastende maatregelen: eis een onmiddellijk en permanent staakt-het-vuren; hef alle bureaucratische en administratieve beperkingen op; open alle grensposten; garandeer toegang voor alle Palestijnen in het hele gebied; weiger distributiemodellen die door het Israëlische leger worden gecontroleerd; herstel een humanitaire hulpverlening onder leiding van de Verenigde Naties; de financiering van onpartijdige en op principes gebaseerde humanitaire organisaties voort te zetten. De staten moeten concrete maatregelen nemen om een einde te maken aan de belegering, onder meer door de levering van wapens en munitie aan het Israëlische leger stop te zetten.

Ad-hocregelingen en symbolische gebaren, zoals luchtdroppings of loze hulpafspraken, zijn slechts een rookgordijn. Ze kunnen in geen geval de wettelijke en morele verplichtingen van staten om Palestijnse burgers te beschermen en grootschalige toegang tot Gaza en de Palestijnen die daar wonen te garanderen, vervangen. Onze beleidsmakers hebben de verantwoordelijkheid om levens te redden; niets doen is medeplichtigheid.