Verpleegkundige Margo is net terug van Oekraïne: "Patiënten verplegen op een rijdende trein, evident is dat niet"
Margo Baro is verpleegkundige bij Artsen Zonder Grenzen. Begin april vertrok Margo naar Oekraïne, waar ze begon te werken als medisch coördinator in het brandwondencentrum van Lviv.
“Ik zag veel ernstig gewonden zoals een dame van 65 jaar die voor 80% verbrand was na een bombardement, of een jongen van 16 die een serieuze brandwonde opliep toen hij op een trein klom om te vluchten voor het geweld. Ik zag er ook veel brandwonden onder de dakloze bevolking. Veel mensen slapen buiten, naast een vuur, en lopen zo brandwonden op.”
Inventief in oorlogstijd om levens te redden
Na het brandwondencentrum zette Margo haar werk verder op onze medische trein, als hoofdverpleegkundige: “Via de spoorlijn evacueren we patiënten van het oosten naar veiligere plaatsen in het westen. Onderweg kunnen we hen de medische zorg bieden die ze nodig hebben. Patiënten verplegen op een rijdende trein, evident is het niet, maar in oorlogstijd moeten we inventief zijn om levens te redden. Wat me het meest raakte, waren de allerjongste slachtoffers van deze brutale oorlog. Op de trein zag ik een jongetje van 7 jaar. Hij had een gebroken arm, zijn benen in het verband en donkere kringen rond zijn ogen. Zijn oma las voor uit een verhaaltjesboek om de jongen af te leiden. Het jongetje had schrik van de geluiden die de trein maakte, hij verwarde die met geluiden van bombardementen. De hele rit deed hij amper een oog toe.”
Hoe steek je een infuus in een bewegende trein?
Margo toonde de andere verpleegkundigen ook hoe ze autonomer konden werken en hoe men een infuus in een bewegende trein steekt: “Wanneer we mensen evacueren, zien we dat ze opgelucht zijn. We starten nu ook mentale gezondheidszorg op na evacuatie omdat de zwaarste klap nog moet komen. Ze zijn het merendeel van hun bezittingen kwijt.”
enorm onder de indruk van Oekraïense collega's
Ik was vooral enorm onder de indruk van onze Oekraïense collega's. In het begin hadden we veel moeite met personeel te vinden en hebben we heel veel jonge, medische studenten en jonge verpleegkundigen aangenomen. Voor mij creëerde dat een heel speciale atmosfeer op de trein. Er was heel veel liefde voor elkaar en voor de patiënten. Hoe onze staf zorg droeg voor hen, was echt inspirerend voor mij. Simpele zaken als een extra kussen nemen of een extraatje te eten geven... Niets leek hen te veel."
