Xavier Kernizan is orthopedisch chirurg uit Haïti. Hij werkt normaal in ons traumacentrum in Tabarre, bij Port-au-Prince. Meteen na de aardbeving van 14 augustus is hij uitgerukt naar Jérémie, een zwaargetroffen, afgelegen stad in het departement Grand’Anse. Hij vertelt over zijn werk van de afgelopen dagen.
Op 20 augustus had het chirurgisch team in Jérémie 54 patiënten behandeld voor verwondingen die ze bij de aardbeving hebben opgelopen, zoals botbreuken. 36 mensen zijn geopereerd, terwijl anderen gips of spalken hebben gekregen. Onze teams geven ook chirurgische zorg in het traumacentrum in Tabarre; daar zijn tot nu toe 45 patiënten opgenomen.
Ik was ’s ochtends op weg naar het traumacentrum in Tabarre toen ik de straat plots voelde beven. Ik dacht niet meteen aan een aardbeving om eerlijk te zijn (noot: Tabarre ligt in vogelvlucht meer dan 100 km verwijderd van het epicentrum van de aardbeving, in de rest van het land waren vooral kleinere naschokken voelbaar). Kort daarna begon ik foto's en beelden te ontvangen van wat er gebeurd was. In een chatgroep van Artsen Zonder Grenzen begonnen we onze eerste reactie meteen te organiseren. Ik stelde me als orthopedisch chirurg direct beschikbaar. We vertrokken diezelfde dag nog naar Les Cayes, om 14.00 uur waren we op weg.
We kwamen eerst aan in de stad Les Cayes. Ik was onder de indruk. Het deed me terugdenken aan de aardbeving van 2010, ik zag praktisch dezelfde verwoesting als toen: huizen die volledig ingestort waren, overal puin op de straten. Er waren plaatsen waar we helemaal niet door konden, waar we een andere weg moesten zoeken. We brachten onze eerste nacht door in Les Cayes, voordat we verder trokken. We lieten één collega in Les Cayes, die begon meteen te werken in het operatiekwartier van het ziekenhuis.
De volgende ochtend vertrokken we naar Jérémie. Tot we plots zagen dat de weg geblokkeerd was door een aardverschuiving. We wisten al dat de weg versperd was, maar niemand kon ons vertellen of een auto zich daar door de rotsen kon wringen. Dus we namen foto’ en verwittigden iedereen dat die route voorlopig geen optie was. We keerden terug naar Les Cayes, van daaruit namen we een helikopter naar Jérémie.
Toen we toenkwamen in Jérémie, zagen we dat het personeel van het Saint Antoine-ziekenhuis buitengewoon werk verrichte met het weinige personeel en de weinige middelen die ze hadden. Veel patiënten waren al schoongemaakt en hun wonden ontsmet. Sommigen hadden externe fixators om gebroken botten te fixeren, andere patiënten waren al met het vliegtuig naar Port-au-Prince overgevlogen.
Na anderhalve dag kon ons team beginnen met operaties. Zondag hadden we 4 patiënten op onze tafel, maandag 9, en daarna 10 tot 12 patiënten per dag. Over het algemeen stopten we pas met werken rond middernacht, om zeker het maximum aantal patiënten te kunnen zien.
We hebben nu het merendeel van de patiënten hier kunnen opereren en kunnen ons focussen op follow-up. Dat zijn voornamelijk vervolgoperaties, maar ook verversing van gipsverbanden bijvoorbeeld. Maar we verwachten in Jérémie nog steeds mensen uit afgesneden gebieden voor spoedeisende zorg.
