Van kind in een ontheemdenkamp naar een internationale vroedvrouw: het verhaal van aisha

Mijn naam is Aisha Akello uit Oeganda en ik werk sinds mei 2019 in het ziekenhuis van Artsen Zonder Grenzen in het kamp voor intern ontheemden in Ngala, in het noordoosten van Nigeria. Als kind was ik net zoals mijn patiënten nu, een ontheemde.

Mijn verhaal met Artsen Zonder Grenzen begint toen ik ongeveer 8 jaar oud was. Ik kom uit het noorden van Oeganda en in die tijd (rond 1988) was er een actief conflict in mijn dorp. De rebellen kwamen telkens 's nachts naar het dorp om mensen te beroven en te ontvoeren. Dus leven in het dorp deden we enkel overdag, ‘s nachts overnachtten we dan buiten het dorp, langs de weg. Op een gegeven moment moesten we toch op de vlucht. We verhuisden naar een ontheemdenkamp. Daar woonden we woonden in een klein hutje van modder en stro, net zoals de hutjes hier in Ngala. Met mijn ouders en hun negen kinderen. Toen ik nog in het kamp woonde, had ik nooit gedacht dat ik zou kunnen doen wat ik nu doe.

Ik herinner me nog goed dat een van mijn broers ernstig ondervoed raakte. Hij was echt ziek. Hij werd naar een therapeutisch voedingscentrum gebracht in het kamp dat Artsen Zonder Grenzen op dat moment runde. Hij werd er behandeld en herstelde goed. Hij begon weldra weer te spelen.

Telkens wanneer de auto's van Artsen Zonder Grenzen voorbijkwamen in het kamp, liepen we hen achterna en schreeuwden we "Geef ons Plumpy'Nut!” (therapeutisch voedsel op basis van pindanoten dat Artsen Zonder Grenzen ook vandaag nog gebruikt om ondervoede kinderen te behandelen). Grappig genoeg wist ik toen al wat Plumpy'Nut was.

Terug naar school

Tot aan het middelbaar ging ik naar een school voor ontheemden buiten het kamp. Toen ik 15 jaar oud was, werd er echter besloten dat ik zou gaan trouwen. Ik raakte zwanger en beviel om mijn zestiende. Daarna kon ik gelukkig weer naar school.

Na een tijdje kwam ik in aanmerking voor een studiebeurs op een school voor verpleeg- en verloskunde. In het begin hield ik niet echt van verloskunde, ik was bang om al die bevallingen te zoien en bij te staan. De eerste keer dat ik bij een bevalling hielp, als stagiair, was ik zo bang dat ik bijna in mijn broek plaste! Maar na een aantal bevallingen vond ik mijn zelfvertrouwen en motivatie. En toen kwam ik opnieuw Artsen Zonder Grenzen op mijn pad…

DE droom acherna

Het ziekenhuis waar ik stage liep, lag in de buurt van het dorp waar ik woonde en het ontheemdenkamp. Artsen Zonder Grenzen had een therapeutisch voedingscentrum in de buurt van ons ziekenhuis en refereerde zwangere vrouwen door naar ons voor de bevalling. Ik ontving de vrouwen. Daarbij werkte nauw samen met een van de vertalers van Artsen Zonder Grenzen, Solomon, die de vrouwen begeleidde naar ons, samen met een verpleegster van Artsen Zonder Grenzen. Op een dag kwam die verpleegster naar me toe. Ze zei me: "de mensen vertellen altijd over jou, Aisha, dat je goed voor je patiënten zorgt.” Dat was voor mij het signaal dat ik misschien bij Artsen Zonder Grenzen kon beginnen.

Maar ik was nog stagiair natuurlijk, dus ik ben beginnen werken met dagcontracten als verpleegassistent. Nadat ik mijn diploma haalde als verloskundige, werd ik voor vier jaar aangenomen als verpleegster, tot het project daar in 2007 werd afgesloten.

Van 2010 tot 2012 heb ik opnieuw met Artsen Zonder Grenzen gewerkt, in een ander project, deze keer uiteindelijk als vroedvrouw. Daarna besloot ik om me aan te melden als internationaal personeel. En sindsdien werk ik als verloskundige over de hele wereld!

De cirkel is rond

Als kind in het ontheemdenkamp, was het onze droom om gewoon eens een auto van Artsen Zonder Grenzen aan te raken. Iedereen wist dat het een organisatie was die onze mensen steunde in moeilijke tijden.  Mijn broer is nu 32 jaar oud en heeft een zoon. Mijn moeder is erg trots dat ik voor Artsen Zonder Grenzen werk. Toen ik in het kamp woonde, had ik nooit gedacht dat ik zoiets zou kunnen bereiken.

Wat ik doe in Nigeria? Het is het mijn taak om de vaardigheden en capaciteiten van het lokale personeel te helpen verbeteren om veilige bevallingen te garanderen. Omdat ik vroeger zelf lokaal personeel was in Oeganda, helpt het me om te begrijpen hoe ze denken en werken. De situatie in het kamp blijft moeilijk en er is een gebrek aan bewustzijn over de beschikbare gezondheidsdiensten. Maar ik ben dankbaar dat ik kan werken voor mensen die steun nodig hebben, net zoals ik, 30 jaar geleden.