Van vluchteling tot HR-manager… die vluchtelingen helpt: dit is het verhaal van onze collega Moses

Plumpy'nut. Ik had het al in jaren niet meer gezien…

Ik was in Syrië, aan het werk voor Artsen Zonder Grenzen. Als HR-manager hielp ik ervoor te zorgen dat onze medische projecten het personeel en de middelen hadden die ze nodig hadden om te werken. Patiënten in één van de projecten kregen Plumpy'Nut, een verrijkte pindapasta die we gebruiken om ondervoeding te behandelen. Ik had het voor het laatst gezien toen ik zelf jong en ondervoed was en Artsen Zonder Grenzen mij en mijn familie Plumpy’Nut toediende. En nu stond ik dus aan de andere kant, ik deelde bij wijze van spreken zelf Plumpy’Nut uit…

Waar we ook heenvluchten, de oorlog in Soedan leek ons steeds in te halen

Ik kom oorspronkelijk uit Zuid-Soedan. Ik groeide op in wat toen nog Soedan was, een land in constante oorlog. Al in de lagere school werden we allemaal opgeroepen voor een militaire training. Mijn familie en ik verhuisden verschillende keren om aan de gevechten te proberen ontsnappen. Maar telkens leek het conflict ons weer in te halen. Elke dag zag ik gewonden terugkeren van de frontlinie, of viel er wel ergens een bom. Toen ik tiener was, hebben mijn ouders dan uiteindelijk de beslissing genomen om voorgoed uit het oorlogsgebied weg te trekken. En ons huis, ons land voorgoed verlaten. We trokken de grens over naar Oeganda en ik werd vluchteling.

Een hard leven als vluchteling

In Oeganda waren we veilig voor het conflict, maar de omstandigheden waren er hard. We leefden in de bush, sliepen buiten, blootgesteld aan zon, weer en wind… en aan de muggen. Veel mensen kregen malaria. Of cholera, omdat we ook geen toiletten hadden of genoeg veilig water. Overal rond mij begonnen mensen te sterven. Vooral kinderen. Ik kom uit een grote familie, verschillende van mijn broers en zussen haalden het niet...

Artsen Zonder Grenzen redde waarschijnlijk mijn leven

En dan kwam Artsen Zonder Grenzen. Zij waren als eerste ter plaatse, ik herinner het mij nog goed. Ik ben zelf door een dokter van AZG behandeld. Ik zal het natuurlijk nooit met zekerheid weten, maar ik denk echt dat AZG mijn leven heeft gered. Dat heeft een diepe indruk op me gemaakt. Naarmate ik beter werd en andere organisaties arriveerden en het kamp werd geformaliseerd… toen ik naar school ging en uiteindelijk zelfs naar de universiteit, bleef ik tegen mezelf zeggen: "Op een dag zal ik voor Artsen Zonder Grenzen werken. En doen voor anderen, wat AZG voor mij heeft gedaan.”

Jaren gingen voorbij, maar de belofte bleef steeds

De jaren gingen voorbij. Mijn familie en ik kregen bescherming in het Verenigd Koninkrijk. Ik haalde er een diploma als bankmanager en een postdoctoraat in HR-management. Ik werkte jaren voor een ngo die politici trainde en ging zelf in de politiek. Maar mijn belofte aan mezelf was ik nooit vergeten. Ik besloot om voor AZG te solliciteren. Toen Artsen Zonder Grenzen zei dat ik een geschikte kandidaat was om met hen te gaan werken in Syrië, twijfelde ik geen seconde.

Opnieuw naar een land in oorlog: mijn werk met AZG in Syrië

Net als ik vroeger, leven de Syriërs in oorlog. Het is moeilijk te vergelijken, maar ik had het gevoel dat wat zij meemaakten in sommige opzichten vergelijkbaar was met wat ik had meegemaakt, misschien ook erger. Toen ik daar was, runde AZG verschillende medische projecten in Syrië. Ik werkte de financiële en HR-kant out voor twee van die projecten. Ik was heel open tegenover mijn Syrische collega's. Ik vertelde hen dat ik een vluchteling was. Dat ik ook oorlog had meegemaakt, en goed wist wat het is om ontheemd te zijn. Ik wilde hen wat hoop bieden. Ik wilde hen gerust stellen dat ze op een dag hun leven zouden kunnen hernemen.

Plumpy’Nut als herinnering

Toen er een lading Plumpy’Nut op ons kantoor passeerde, nam ik één klein zakje voor mezelf. PLumpy’Nut heeft waarschijnlijk best letterlijk mijn leven gered. Het herinnerde me aan wie ik was, wat ik had meegemaakt, waarom ik hier was.  Ik zou het meenemen naar huis, naar Engeland, om te tonen aan mijn kinderen: "Zonder dit zou ik hier niet zijn om papa voor jullie te zijn."

Ondertussen ben ik terug in Engeland, mijn eerste project met Artsen Zonder Grenzen zit erop. Ik ben momenteel met nieuwe studies begonnen, maar zodra die zijn afgerond, wil ik sowieso opnieuw vertrekken met AZG. Da’s mijn manier om iets terug te proberen geven, hoe klein ook.