Ebola: De klok tikt, nog meer mensen sterven

De Noorse arts Silje werd begin oktober met ebola besmet. Zij werkte in het ebolacentrum van Artsen Zonder Grenzen in de stad Bo, in Sierra Leone. Op de dag van haar herstel, gaf zij deze speech.

Mijn naam is Silje Lehne Michalsen. Ik ben arts en hulpverlener voor Artsen zonder Grenzen

Op 2 juni ging ik op mijn eerste missie voor Artsen Zonder Grenzen. Ik reisde af naar een ziekenhuis in de stad Bo in Sierra Leone. Ik zou daar gaan werken met lassakoorts, ebola’s onbekende, vergeten, en iets minder gevaarlijke neefje.

Het eerste geval van ebola in Sierra Leone werd enkele dagen nadat ik in het land was aangekomen bevestigd In de loop van de daaropvolgende maanden verspreidde de ebola zich en werd mijn werk in het ziekenhuis gaandeweg steeds meer ebolagericht. We bouwden een nieuwe ebolakliniek in Bo, en daar werkte ik de twee weken voordat ik ziek werd.

Op zaterdag 4 oktober werd ik onwel nadat ik thuiskwam na mijn werk. Ik checkte mijn temperatuur en stelde vast dat ik een milde koorts had. Ik ging in afzondering in mijn kamer zitten en voerde een malariatest op mijzelf uit. De malariatest was negatief. De volgende dag werd een bloedmonster bij me afgenomen. Die test was positief voor ebola.

De volgende dag werd ik per vliegtuig naar Oslo overgebracht in een soort van couveuse die luchtdicht en infectieproof was voor de staf die mij begeleidde. Ik ben blij dat ik zo snel en probleemloos werd geëvacueerd.

In Ullevål werd ik ontvangen door een fantastisch team van dokters en verpleegkundigen die enorm goed voor mij hebben gezorgd, mij support gaven en me moed inspraken. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor de verzorging die ik er heb gekregen.

Vandaag ben ik gezond en niet langer besmettelijk. Ik heb veel geluk gehad, en ik heb werkelijk niet het gevoel dat ik ebola heb gehad. De mensen die met ebola waren en zijn besmet in Afrika, hadden – en hebben nog steeds – een compleet andere ervaring dan ik.

Ebola hebben in West-Afrika houdt meer in dat de symptomen hebben. Het betekent dat je zussen, vaders en buren verliest. Dat je 6 jaar oud bent en in een ziekenhuis verblijft zonder een bekend gezicht om je heen. Dat er een stigma op jouw familie rust. Dat je geïsoleerd wordt in snoeiwarme tenten, met harde bedden en mensen om je heen die in hun ziekbed overlijden. Dat wil zeggen, als je sowieso het geluk hebt voor verzorging opgenomen te worden.

Bij elkaar heb ik drie maanden doorgebracht in Bo, Sierra Leone. Ik zag hoe ebola mijn stad, mijn ziekenhuis, naderde. Hoe het zich verder door het land verspreidde. Ik heb 3 maanden lang het totale tekort aan internationale respons gezien. In die 3 maanden groeide mijn verontrusting en mijn frustratie. Elke dag die verstreek, hadden wij het gevoel dat wij 3 stappen achter liepen. Elke dag die voorbijging, nam het aantal mensen dat besmet was toe, en elke dag dacht ik bij mijzelf dat het stoppen van de epidemie nóg moeilijker zou worden dan de dag ervoor.

We voelden allemaal dat we een race tegen de klok aan het voeren waren, maar de wereld deed niks. Er gebeurde niets en we voelden ons hulpeloos. En het aantal besmette mensen bleef maar toenemen.

En nu, vandaag, begint men te praten over actie ondernemen en hands-on respons, in plaats van alleen woorden en geld. Dat is goed, maar het is ook mosterd na de maaltijd. Ik zou willen dat de wereld maanden geleden al had gehandeld; toen hadden we een veel betere kans deze slag te winnen. Veel levens en families hadden gespaard kunnen worden.

De klok tikt, nog meer mensen sterven. We moeten optreden, en we moeten nú optreden.

Ik zie dat veel mensen zich hebben aangemeld om naar West-Afrika te gaan. Dat is geweldig, en het verheugt me dat het feit dat ik besmet ben geraakt niet afschrikt. Ik wil hen allemaal hartelijk danken en ik wens henveel geluk.

Ik wil ook graag mijn familie en vrienden bedanken die mij deze afgelopen weken hebben ondersteund. Ik wil Artsen Zonder Grenzen bedanken voor alle hulp die zij mij en mijn familie hebben gegeven. Ik bedank het Ullevål ziekenhuis voor de uitstekende verzorging en follow-up.

En ik wil de media bedanken die mijn wens anoniem te blijven hebben gerespecteerd. Ik hoop dat jullie antwoord krijgen op jullie vragen. Maar na vandaag wil ik geen aandacht meer, en ik hoop dat jullie mijn verlangen willen eerbiedigen. In plaats daarvan wil ik jullie uitdagen jullie blik te richten op de plek waar die op gericht moet zijn. Ik wil jullie uitdagen jullie tijd en krantenkolommen te wijden aan de echte verhalen en de echte problemen die zich op dit moment afspelen in West-Afrika en niet in Noorwegen.

Mijn eerste missie is niet verlopen als ik had verwacht, maar ik hoop dat ik zo snel mogelijk terug naar het veld kan gaan.