Libanon: “we zijn nu op een veilige plek”
Wat doet AZG momenteel in Libanon?
- Onze teams verdelen non-food artikelen zoals matrassen en hygiënekits aan collectieve opvangcentra in het hele land
- Onze mobiele medische eenheden bieden eerstelijnsgezondheidszorg en geestelijke gezondheidszorg aan opvangcentra voor mensen in nood.
- Daarnaast hebben we hulplijnen voor geestelijke gezondheidszorg die psychologische steun bieden aan ontheemden en slachtoffers in deze beangstigende tijd.
Maryam, onze communicatiemedewerker ter plaatse in Beiroet, Libanon, vertelt ons vanuit een auto over de chaos in de zuidelijke buitenwijken van Beiroet.
Gisteren (vrijdag 26/09/2024) was er een reeks luide explosies. Toen we het kantoor verlieten, waren de stakingen en bombardementen al begonnen terwijl we in een vergadering zaten. Er was een vreselijke verkeersopstopping. Toen ik rond 22.00 uur bij mijn huis aankwam, waren mijn familieleden al onze richting uit vertrokken omdat ze dachten dat het hier veiliger zijn. Mensen in andere omliggende buurten hadden evacuatiebevelen gekregen van het Israëlische leger uit de zuidelijke buitenwijken.
Vanaf mijn balkon zag ik tientallen mensen door de straten lopen, met wat ze in hun handen hadden: plastic zakken en rugzakken. We zagen mensen te voet vluchten, met stokken en plastic zakken, jong en oud. Sommige mensen vluchtten ook in auto's. We waren niet in het doelgebied, maar we hoorden drones en vliegtuigen. We voelden de bombardementen. Plotseling werd het donker, overal ontstonden branden, er was rook, en we hoorden mensen hoestten. Waar moeten we nu heen? Zijn de wegen veilig? Waar moeten we heen? Ik was met mijn moeder, mijn broer en mijn zus.
Ik verliet mijn huis in Darieh, in de zuidelijke wijken van Beiroet, op dinsdag voor een in de Libanese bergen, dat ik net weer heb verlaten door de hevige bombardementen van deze nacht. Ik had nog een tas met wat benodigdheden uitgepakt. Die heb ik meegenomen. Er werd ons verteld dat het beter was om matrassen mee te nemen, dus we legden er twee in onze auto en namen een pak water mee. Ik wist niet wat ik moest doen. Plotseling sloeg er overal brand uit en hoorde ik een enorme explosie. We waren zo dichtbij dat we de inslagen hoorden, voelden en zagen. We voelden het gebouw schudden. Er was een enorme explosie op een plek die niet als getroffen was aangegeven. Overal was er brand en rook. Ik zei tegen mezelf dat het enige wat we nodig hadden was een actieplan: niet hier wachten. Ik weet niet wat er met mijn huis in Darieh en dit huis is gebeurd. We belden rond, reden een paar uur rond voordat we besloten waar we heen zouden gaan en vonden om 5 uur 's ochtends een plek aan de andere kant van de bergen.
We hadden geluk dat we op tijd waren vertrokken, want de branden die ontstonden door de bombardementen woedden nog steeds. We hadden gewoon een plek nodig om even uit te rusten en te kijken waar we nu naartoe zouden gaan, en we hadden nog steeds niet geslapen. Sommige mensen zaten nog in hun auto.
We kijken nog steeds naar het nieuws en krijgen beelden van wat er gebeurt. Onze teams zijn ter plaatse om water te leveren aan schuilplaatsen en scholen in Beiroet en Mount Libanon, evenals hygiënekits. Ze hebben in 24 uur 86.000 liter water geleverd. Onze teams voor mentale gezondheidszorg zijn op straat om eerste psychologische hulp te bieden aan mensen die op trottoirs en in scholen verblijven, mensen die heel snel zijn vertrokken. Ik ben een hulpverlener, maar nu ben ik ook een persoon die ontheemd is geraakt door luchtaanvallen in mijn eigen land. We zijn nu op een veilige plek.
